یکی از مهم‌ترین تصمیم‌هایی که هر والدینی باید بگیرن:
اینه که خونه شون پناهگاه باشه، نه میدان جنگ.
چرا؟ چون:
1️⃣ بچه‌ها فقط شنونده نیستن، تجربه‌کننده‌ان.
وقتی توی خونه مشاجره هست، کودک فقط نمیشنوه؛
تنش رو با پوست و استخونش حس میکنه.
ناامنی، استرس، دل‌دردهای بی‌دلیل و ترس‌های شبونه، فقط بعضی از اثراتشن.
2️⃣ الگوی رفتاری بچه‌ها از خانواده شکل میگیره.
اگه دعواها عادی بشه، توی ناخودآگاهش ثبت میشه.
و یه روز، خودش هم همون‌جوری رفتار میکنه.
یعنی هم آسیب دیده، هم آسیب‌زننده میشه…
3️⃣ امنیت عاطفی، یه نیاز پایه‌ایه.
مثل غذا و خواب.
و وقتی نباشه؟
اضطراب، پرخاشگری، شب‌ادراری، وابستگی یا گوشه‌گیری میاد سراغش.
4️⃣ دعوا طبیعیه. ولی نه جلوی بچه.
بلد بودنِ حل مسئله با احترام، همون چیزیه که بچه باید از پدر و مادرش یاد بگیره.
نه ترس، نه داد، نه تهدید
بلدیم خونه‌مون رو پناهگاه کنیم؟ یا فقط داریم توش زندگی می‌کنیم؟
دیدگاه خود را بنویسید